kejiranan

Kesibukan masyarakat bandar telah menghakis semangat kejiran yang utuh seperti di desa. Kebanyakan penduduk bandar keluar bekerja pada awal pagi dan pulang apabila matahari sudah terbenam. Maka tidak hairan jika terdapat segelintir masyarakat bandar tidak mengenali jiran mereka sendiri. Mereka lebih gemar memilih untuk memeluk tubuh daripada menjalinkan hubungan erat dengan jiran tetangga. Hal ini turut mendatangkan kesan terhadap masalah sosial dan penigkatan kes jenayah di kawasan kejiranan. Apabila penduduk tidak mengenali jiran mereka adalah sukar untuk mereka mengesyaki keadaan mencurigakan. Contoh mudah yang boleh diambil adalah melalui iklan komersial yang sering ditayangkan di televisyen, iklan tersebut cuba mengetengahkan senario kehidupan di bandar. sepasang suami isteri tidak menyedari bahawa rumah jiran mereka telah di pecah masuk meskipun mereka melihat kehadiran mereka-mereka yang tidak dikenali sedang mengangkat barang-barang jiran sebelah rumah ke dalam lori. Pasangan suami isteri tersebut menyangka bahawa jiran mereka ingin berpindah dan langsung tidak mengesyaki bahawa rumah jiran mereka telah di pecah masuk.  Kekurang prihatinan terhadap jiran dan kawasan sekitar kejiranan mengakibatkan banyak kes jenayah berlaku.  Isu ini juga turut diperkatakan oleh Katiman Rostam pada 1983 dalam bukunya bertajuk perbandaran dam masalahnya:

“ sunguhpun penduduk di bandar tinggal berhampiran di antara sama lain di tempat yang terdapat kesesakan penduduk dalam satu kawasan kecil, tetapi perhubungan di antara mereka sangatlah jauh, tidak seperti  keadaan di luar bandar…”

Bandar Ipoh boleh dijadikan sebagai contoh kerengangan hubungan kejiranan di kawasan bandar. mereka beranggapan bahawa aktiviti kejiranan hanya membuang masa dan tidak penting. Hal ini telah meningalkan kesan keatas kes jenayah di Ipoh yang meningkat daripada 20 peratus pada tahun 2000 kepada 22 peratus pada tahun 2002.